Covid günlerinde Zombi – 28 Gün Sonra Film İncelemesi

Sinema sektörünün altın madenlerinden biri de zombi-filmleri olmuştur. Belki de içinde bulunduğumuz kovid sürecinden ötürü, bir süredir kaliteli Zombi filmlerini ekranlarda göremiyoruz. Kısmen yakın tarihli bir Danny Boyle filmi olan 28 Gün Sonra (28 Days Later) halen izlemeyenler için bu açlığı dindirecek oldukça başarılı bir yapım.

Zombi filmleri altın çağını 70 ve 80’li yıllarda yaşadı dersek sanırım yanılmış olmayız. George A. Romero’un 1968 yapımlı yaşayan ölülerin gecesi (Night of the Living Dead) ve 1978 yapımlı Ölülerin Şafağı (Dawn of the Dead) filmleri, belki de türün en iyi örnekleri sayılabilir. Her ne kadar diğer 2 film kadar sevilmese de, yine aynı yönetmenin 1985 yapımı Ölülerin Günü (Day of the Dead) filmi de türün başarılı temsilcilerindendir. Zombi filmlerinin popülerliği sadece Amerika ile kalmayıp bir çok farklı ülkeye de geçmiştir. Özellikle İtalya’da da türe başarılı örnekler katıldığını görürüz. Hatta George A. Romero’nun Ölülerin Şafağı filmi İtalya’da Zombi ismi ile gösterime girdikten 1 sene sonra bir Lucio Fulci filmi olan Zombi Et Yiyiciler (Zombi Flesh Eaters) filmi, İtalya’da Zombi II ismi ile gösterime girmiştir. 2002 yapımı 28 Gün Sonra için ise bir İngiliz Zombi filmi desek sanırım yanılmış olmayız.

Ana karakterimiz Jim’in terkedilmiş bir hastane odasında uyandıktan sonra, post-apokaliptik ve terkedilmiş İngiltere sokaklarında gezip birilerini aradığı sahneler, filme birçok zombi filminin aksine aksiyondan uzak, durgun ve bir o kadar da büyüleyici bir giriş yapmamızı sağlarken, hemen ardından gerçekleşen ilk temas ve sonrası da aynı güzellikte basit ama etkili bir şekilde hikayeye yedirilmiş. 28 Gün Sonra, iyi bir bilim-kurgu filmi olarak başlayıp daha sonra insan doğasının sofistike bir incelemesi haline geliyor. İçimizdeki bilinçli zombi ile yüzleştirirken, dışarda gezen bilinçsiz zombilerin ne kadar da masum olduğunu fark ediyoruz. Alex Garland(Bknz. Ex Machina ve Kumsal (The Beach)), zekice hazırladığı diyaloglarla, bu yüzleşmeyi göklere çıkarıyor. Özellikle bir asker grubunun kendi aralarında her şey normale döndükten sonra yapacaklarını konuştukları bir sahne ve normale öyle güzel göndermeler var ki, Alex garland’ın önünde saygı ile eğiliyorum. Tüm bunların üzerine, Cillian Murphy, Naomie Harris, Brendan Gleeson, Christopher Ecclestone gibi başarılı bir oyuncu kadrosu da eklenince ortaya kaçırılmaması gereken bir yapım çıkmış diyebiliriz.

Not: İncelemelerimi olabildiğince filmin hikayesinden bahsetmeyerek yapmaya çalışıyorum. Doğal olarak aslında yazılarıma tavsiye/kısa inceleme demek daha doğru olacaktır sanırım.

Not 2: Brendan Gleeson’u görmüşken en az Danny Boyle kadar sevdiğim Martin Mcdonagh’ın In Bruge(Brüj’da) filmini önermemek olmaz.