Aşk Zamanı – In the Mood for Love

Onlar aşka susayan iki ruh ama hayat onları geç bıraktı. Eşleri gizli gizli kaçamaklar yaparken onlar sevgi dolu gözlerle birbirlerine bakıp; gün sonunda soğuk yataklarına dönüyorlar. Eşlerimizden ne farkımız kalır ki… İkisi de diğerinin adım atmasını bekliyor belki de. Ama o adım bir diğerinin ahlaki değerlerine zarar vermek korkusu ile hiç gelmiyor.

Film aynı anda Hong- Kong’da bir apartmana taşınan iki evli çiftin hikayesi. Chow ve Su’nun eşleri çeşitli bahanelerle gizli gizli bir araya geldikleri bir ilişkinin içerisindeler. Hikayemiz de burada başlıyor ama klasik bir Yeşilçam veya Amerikan aşk filmi bekleyenler üzülebilir.  Daha üst ve daha komplike ama bir o kadar da daha fazla karşılığını alacağınız bir arayışla karşılaşacaksınız. Çoğu Amerikan filminde hikâye yasak ilişki üzerine odaklanırken, Aşk zamanında aldatan çifti hiç görmüyoruz. Zaten aldatanların hikayesi hep aynı değil midir? Chow ve Su’nun hikayesi; cinsellik, aile kurma ve çocuk sahibi olma gibi arzuların çok ötesinde erişilmesi güç ve belki de eşsiz.

Hong- Kong’un küçücük apartmanlarındaki minicik odaları meşhurdur. O kadar küçüktürler ki insan kendini dev gibi hisseder. Hatta binada yaşayan herkes de başlı başına birer dev gibi gelir. Filmin en can alıcı o noktalarından biri de o odalardan birinde geçiyor. Chow’un odası. Chow ve Su’nun o küçücük oda da uzun saatler boyunca vakit geçirdiğine şahit oluyoruz. Nasıl vakit geçirdiklerini hayal gücünüze bırakıyorum ama onlar toplumsal arzuların yansımasından değil, kendi arzularıyla var olmuş bir çift ve bu küçük apartmanlar, odalar hep o arzular ile dolu.

Renkleri ile büyüleyen bir film Aşk zamanı. O kadar etkileyici, derin, pastel renkler var ki bazen filmi durdurmak ve her bir resim karesine uzun uzun bakmak istiyorsunuz. Bazen de sahneleri tekrar tekrar başa sarıp izlemek. Gölgelerden bahsetmeyi de unutmamak lazım. Her bir sahne üzerine düşünülmüş ve belki de gölgelerin istenen şekilde oluşması için tekrar tekrar çekilmiş. Bazı kamera geçişleri bu renk ve gölge cümbüşü ile birleştiğinde; sinema ekranı tüm ihtişamı ile bizi içine çekiyor; bu görkeme âşık oluyor, nerdeyse sevinçten ağlıyorsunuz.

Filmin ana müziği ve sık sık devreye giren Ojos Verdes(yeşil gözler), o ihtişamlı renk cümbüşünü bir nebze de olsa dengeleyen ve filmin melankolik havasından çıkmamamızı sağlayan yapıtaşları olmuş adeta.

Her insan aynı değildir demişti bir yerde Chow. Umarım yalnız değilizdir…